௧௧
وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَّاَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا اٰخَرِيْنَ ١١
- wakam
- وَكَمْ
- எத்தனையோ
- qaṣamnā
- قَصَمْنَا
- நாம் அழித்தோம்
- min qaryatin
- مِن قَرْيَةٍ
- பல ஊர்களை
- kānat
- كَانَتْ
- அவை இருந்தன
- ẓālimatan
- ظَالِمَةً
- தீயவையாக
- wa-anshanā
- وَأَنشَأْنَا
- உருவாக்கினோம்
- baʿdahā
- بَعْدَهَا
- அவற்றுக்குப் பின்னர்
- qawman ākharīna
- قَوْمًا ءَاخَرِينَ
- வேறு மக்களை
அநியாயக்காரர்கள் வசித்த எத்தனையோ ஊர்களை நாம் அழித்து நாசமாக்கி விட்டோம். அவர்களுக்குப் பின்னர் (அவ்விடத்தில்) வேறு மக்களை உற்பத்தி செய்தோம். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௧)Tafseer
௧௨
فَلَمَّآ اَحَسُّوْا بَأْسَنَآ اِذَا هُمْ مِّنْهَا يَرْكُضُوْنَ ۗ ١٢
- falammā aḥassū
- فَلَمَّآ أَحَسُّوا۟
- அவர்கள் உணர்ந்தபோது
- basanā
- بَأْسَنَآ
- நமது வேதனையை
- idhā hum
- إِذَا هُم
- அப்போது அவர்கள்
- min'hā
- مِّنْهَا
- அதிலிருந்து
- yarkuḍūna
- يَرْكُضُونَ
- விரைந்து ஓடினர்
அவர்களும் நம்முடைய வேதனையின் அறிகுறியை உணர்ந்துகொண்ட மாத்திரத்தில் தங்கள் ஊரைவிட்டு ஓட ஆரம்பித்தார்கள். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௨)Tafseer
௧௩
لَا تَرْكُضُوْا وَارْجِعُوْٓا اِلٰى مَآ اُتْرِفْتُمْ فِيْهِ وَمَسٰكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْـَٔلُوْنَ ١٣
- lā tarkuḍū
- لَا تَرْكُضُوا۟
- விரைந்து ஓடாதீர்கள்
- wa-ir'jiʿū
- وَٱرْجِعُوٓا۟
- திரும்புங்கள்
- ilā mā
- إِلَىٰ مَآ
- எதன் பக்கம்
- ut'rif'tum
- أُتْرِفْتُمْ
- நீங்கள் பெரும் இன்பம் கொடுக்கப்பட்டீர்கள்
- fīhi
- فِيهِ
- அதில்
- wamasākinikum
- وَمَسَٰكِنِكُمْ
- உங்கள் இல்லங்களின்
- laʿallakum tus'alūna
- لَعَلَّكُمْ تُسْـَٔلُونَ
- நீங்கள் விசாரிக்கப்படுவீர்கள்
(அச்சமயம் நாம் அவர்களை நோக்கி) "நீங்கள் ஓடாதீர்கள்! நீங்கள் மிக்க ஆடம்பரமாக அனுபவித்து வந்த செல்வத்தின் பக்கமும், வசித்திருந்த உங்கள் வீடுகளுக்கும் நீங்கள் திரும்புங்கள். அங்கு நீங்கள் அதுபற்றி கேட்கப்படுவீர்கள்" (என்று கூறினோம்.) ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௩)Tafseer
௧௪
قَالُوْا يٰوَيْلَنَآ اِنَّا كُنَّا ظٰلِمِيْنَ ١٤
- qālū
- قَالُوا۟
- அவர்கள் கூறினர்
- yāwaylanā
- يَٰوَيْلَنَآ
- எங்கள் நாசமே
- innā kunnā
- إِنَّا كُنَّا
- நிச்சயமாக நாங்கள் இருந்தோம்
- ẓālimīna
- ظَٰلِمِينَ
- அநியாயக்காரர்களாக
அதற்கவர்கள் "எங்களுடைய கேடே! நிச்சயமாக நாங்கள் வரம்பு மீறி (பாவிகளாகி) விட்டோம்" என்று கூக்குரலிட்டார்கள். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௪)Tafseer
௧௫
فَمَا زَالَتْ تِّلْكَ دَعْوٰىهُمْ حَتّٰى جَعَلْنٰهُمْ حَصِيْدًا خَامِدِيْنَ ١٥
- famā zālat
- فَمَا زَالَت
- நீடித்திருந்தது
- til'ka
- تِّلْكَ
- அதுவே
- daʿwāhum
- دَعْوَىٰهُمْ
- அவர்களது கூப்பாடாக
- ḥattā
- حَتَّىٰ
- இறுதியாக
- jaʿalnāhum
- جَعَلْنَٰهُمْ
- அவர்களை நாம் ஆக்கிவிட்டோம்
- ḥaṣīdan
- حَصِيدًا
- வெட்டப்பட்டவர்களாக
- khāmidīna
- خَٰمِدِينَ
- அழிந்தவர்களாக
அவர்களுடைய அக்கூக்குரல் அவர்களை நாம் அழித்துச் சாம்பலாக்கும் வரையில் நீங்காதிருந்தது. ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௫)Tafseer
௧௬
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاۤءَ وَالْاَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لٰعِبِيْنَ ١٦
- wamā khalaqnā
- وَمَا خَلَقْنَا
- நாம் படைக்கவில்லை
- l-samāa
- ٱلسَّمَآءَ
- வானத்தையும்
- wal-arḍa
- وَٱلْأَرْضَ
- பூமியையும்
- wamā baynahumā
- وَمَا بَيْنَهُمَا
- அவ்விரண்டுக்கும் இடையில் உள்ளவற்றையும்
- lāʿibīna
- لَٰعِبِينَ
- விளையாடுபவர்களாக
வானங்களையும், பூமியையும், அதற்கு மத்தியில் உள்ளவைகளையும் வீண் விளையாட்டுக்காக நாம் படைக்கவில்லை. ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௬)Tafseer
௧௭
لَوْ اَرَدْنَآ اَنْ نَّتَّخِذَ لَهْوًا لَّاتَّخَذْنٰهُ مِنْ لَّدُنَّآ ۖاِنْ كُنَّا فٰعِلِيْنَ ١٧
- law aradnā
- لَوْ أَرَدْنَآ
- நாம் நாடி இருந்தால்
- an nattakhidha
- أَن نَّتَّخِذَ
- நாம் ஏற்படுத்திக் கொள்ள
- lahwan
- لَهْوًا
- வேடிக்கையை
- la-ittakhadhnāhu
- لَّٱتَّخَذْنَٰهُ
- அதை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருப்போம்
- min ladunnā
- مِن لَّدُنَّآ
- நம்மிடமிருந்தே
- in kunnā
- إِن كُنَّا
- நாம் இல்லை
- fāʿilīna
- فَٰعِلِينَ
- செய்பவர்களாக
நாம் வீண் விளையாட்டுக்காரனாக இருந்து விளையாட வேண்டும் என்று நாம் கருதியும் இருந்தால் நம்மிடமுள்ள (நமக்குத் தகுதியான)தை நாம் எடுத்து (விளையாடி)க் கொண்டிருப்போம். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௭)Tafseer
௧௮
بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهٗ فَاِذَا هُوَ زَاهِقٌۗ وَلَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُوْنَ ١٨
- bal
- بَلْ
- மாறாக
- naqdhifu
- نَقْذِفُ
- எறிகிறோம்
- bil-ḥaqi
- بِٱلْحَقِّ
- சத்தியத்தை
- ʿalā l-bāṭili
- عَلَى ٱلْبَٰطِلِ
- அசத்தியத்தின் மீது
- fayadmaghuhu
- فَيَدْمَغُهُۥ
- அது அதை உடைத்து விடுகிறது
- fa-idhā
- فَإِذَا
- அப்போது
- huwa
- هُوَ
- அது
- zāhiqun
- زَاهِقٌۚ
- அழிந்து விடுகிறது
- walakumu
- وَلَكُمُ
- உங்களுக்கு
- l-waylu
- ٱلْوَيْلُ
- நாசம்தான்
- mimmā taṣifūna
- مِمَّا تَصِفُونَ
- வர்ணிப்பதால்
அவ்வாறன்று; மெய்யைப் பொய்யின் மீது எறிகின்றோம். அது (அதன் தலையை) உடைத்து விடுகின்றது. பின்னர் அது அழிந்தும் விடுகின்றது. (ஆகவே, இறைவனைப் பற்றி அவனுக்கு மனைவி உண்டென்றும், சந்ததி உண்டென்றும்) நீங்கள் கூறுபவற்றின் காரணமாக உங்களுக்குக் கேடுதான். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௮)Tafseer
௧௯
وَلَهٗ مَنْ فِى السَّمٰوٰتِ وَالْاَرْضِۗ وَمَنْ عِنْدَهٗ لَا يَسْتَكْبِرُوْنَ عَنْ عِبَادَتِهٖ وَلَا يَسْتَحْسِرُوْنَ ۚ ١٩
- walahu
- وَلَهُۥ
- அவனுக்கே
- man
- مَن
- எவர்கள்
- fī l-samāwāti
- فِى ٱلسَّمَٰوَٰتِ
- வானங்களிலும்
- wal-arḍi
- وَٱلْأَرْضِۚ
- பூமியிலும்
- waman
- وَمَنْ
- இன்னும் எவர்கள்
- ʿindahu
- عِندَهُۥ
- அவனிடம்
- lā yastakbirūna
- لَا يَسْتَكْبِرُونَ
- பெருமையடிக்க மாட்டார்கள்
- ʿan ʿibādatihi
- عَنْ عِبَادَتِهِۦ
- அவனை வணங்குவதைவிட்டு
- walā yastaḥsirūna
- وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ
- இன்னும் சோர்வடைய மாட்டார்கள்
வானங்களிலும் பூமியிலுமுள்ள யாவும் அவனுக்குரியனவே! அவனுடைய சந்நிதியில் இருக்கக்கூடிய (முகர்ரபான மலக்குகளாயினும் சரி; அவர்களும் அவனுடைய அடியார்களே! அ)வர்கள் அவனை வணங்காது பெருமையடிக்கவும் சோர்வுறவும் மாட்டார்கள். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௧௯)Tafseer
௨௦
يُسَبِّحُوْنَ الَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُوْنَ ٢٠
- yusabbiḥūna
- يُسَبِّحُونَ
- அவர்கள் துதிக்கின்றனர்
- al-layla
- ٱلَّيْلَ
- இரவு
- wal-nahāra
- وَٱلنَّهَارَ
- பகலாக
- lā yafturūna
- لَا يَفْتُرُونَ
- பலவீனப்படுவதில்லை
அவர்கள் இரவு பகல் எந்நேரமும் இடைவிடாது அவனைப் போற்றி புகழ்ந்துகொண்டே இருக்கின்றனர். ([௨௧] ஸூரத்துல் அன்பியா: ௨௦)Tafseer